Imperial Jade son unha banda do Maresme. A súa música demanda o exercicio da memoria, pero dende unha perspectiva que, como veremos, non é a do que entrega o cadro á languidez do museo, senón a de quen lle fai cobrar nova vida. A súa estética visual, as portadas do seu disco e mesmo os modelos das súas guitarras dannos pistas do son que procuran.

Volver ós primeiros 70 cando se toca rock é arriscado: pode que a música xa non estea de moda e a estética da época se convertise na memoria dun soño escuro, tinxido polo fume dunha gasolina cuxo prezo non deixaba de subir; mais na memoria colectiva, os artistas dos setenta mantéñense coma unha casta nobre, inalcanzable, recuberta dun ouro improbable, dunha decadencia libre desa mala conciencia que acompaña os pesadelos de Milton Friedman. Eses artistas eran os que saían nos pósteres que os parados ingleses (mais combativos que os de hoxe en día) colgaban nas súas habitacións para soñar, mentres que os seus acordes irrumpiron nas tendas de discos censuradas e prohibitivas dunha España en agónica eclosión.

Sen dúbida, difícil composición simbólica para que un artista poida agardar irromper nela e emerxer victorioso. Porén, Imperial Jade poderían ter xogado na mesma liga ca calquera dos grandes.

A banda amosa o seu respecto polos Zeppelin, por Deep Purple e polo rock and roll instintivo do glam, mais tampouco ignora as guitarras de Hendrix ou Zappa, as viaxes de Wishbone Ash ou Uriah Heep, a potencia desértica do rock sureño ou as nocións mecánicas e industriais de Detroit. E, por baixo de todo iso, a forza innegable do blues, ese mesmo blues que tampouco esquecían Kiss ou Alice Cooper, nun tempo no que o rock era un monstro egoísta e belísimo que o devoraba todo.

O grupo faise dono dun son que cristalizou o Sol cando era mais grande, un símbolo de liberdade máis fermoso e máis fondo

O seu debut recíbenos con 'Satyr' e esa nitroglicerina que leva por bandeira, seguida dun riff poderoso, festivo e recio. De seguido nos decatamos de que, a diferencia doutros grupo máis ou menos retro (pénsese nos Queens of the Stone Age e compañía, que lexitimaron o mirar cara tan atrás para a música da nosa época) a banda non ten medo de empregar todos e cada un dos recursos de semántica sonora "historicista" ó seu alcance. esta canción podería ter sido gravada no 73, mais... ningún elemento nos brinda o nome dunha banda en concreto, senón máis ben do universo artístico no que estas medraban e se multiplicaban.

Después duns cantos riffs, que soben escalas con orgullo, aparece 'Mr. Rock and Roll', un esforzo glam máis achegado á herdanza do rock orixinal dos 50. Os seus adornos denotan un dominio que non se entretén soamente na superficie senón que posúe nocións profundas da ars combinatoria que caracteriza os códigos musicais daquela época. Da guitarra principal, bébeda de distorsión, poden destilarse sons que proveñen das lecciónss de Jimi Hendrix, sons que xogan coa mente ainda sen o maximalismo das técnicas de produción modernas.

'A Rollicking Song' abre cun riff que, a pesares da súa evidente simpatía, agocha algo máis pesado e escuro, como os cigarros e as cervexas que se beben ó caer entre o po o Sol de agosto. O xogo co estéreo e o son das voces cando a sección instrumental se apaga amosan unha grande capacidade de se deleitar coa propia música, de participar do acto sacramental do rock con ganas e pracer crecentes. Resulta extraño saírse do tópico e destacar algo máis que o seu bo facer no estudo… pero neste son hai algo máis que un simple xogo técnico, pois fai aparecer o desexo de entregarse festivamente á creación, de celebrar as propias capacidades sen pretensións e con ledicia.

Os sentimentos poderosos e ledos continúan en 'High on you', un tema eminentemente corporal e con espírito de danza. A prodixiosa coordinación dos instrumentistas e o cantante e o grande respecto compositivo ás estruturas do blues converten este tema nunha manifestación impecable dos diferentes talentos individuais do grupo. A irrupción da harmónica é sorprendente e benvida: demostra que nin nos atopamos perante un deses grupos cuxa vontade de ornamentar interrompa a súa capacidade de comunicar sentimentos, nin dende logo tampouco perante un daqueles cuxo desexo de amosar virtuosismo converte as súas aparentes volutas en liñas rectas, aborrecidas e secas: estamos a escoitar unha banda que cultiva o equilibrio, o xogo delicado e a festa.

Son capaces de introducir seccións leves que se levantan coa axuda de riffs gloriosamente compostos

De repente, sorprende unha aparición alucinatoria. Un espectro solitario que arrastra as cadeas das súas pálpebras pechadas. Un raio en forma de guitarra, pleno e pesado, forza a apertura dos ollos desa pantasma, que somos nós. Ábrense a un mundo diferente, que excede con moito as fronteiras do hard rock habitual. Sombras de Rush (das técnicas psicodélicas dos seus primeros tiempos) abren 'Camel Ride', este tema longo y progresivo, que nos achega a paisaxes onde o sentimento se aproxima ó mecanismo, soamente para retornar en forma de visións de outros tempos (tan infinitamente lonxanos entre eles como de nós), de longos horizontes y de prodixios absolutamente inesperados. Sen dúbida, 'Camel Ride' é el prato principal do álbum: a voz traza un espazo co que podemos identificarnos para que a potencia instrumental non nos arrastre a ningunha desas estrañas fronteiras do experimental, que nas circunstancias creadas por este album espantaría cruzar.

Dese xogo de fronteiras e camiños encárgase 'Highway', onde as guitarras deciden apostalo todo (porque nada importa) e gañan, esparexendo unha atmósfera lixeira na que soamente se condensa un aire de liberdade.

O disco péchase con 'Fire Burning Sound', que fai cálida xustiza o seu nome. Certos arranxos de teclado na introdución recordan a Pink Floyd, pero pronto mutan en fórmulas sonoras que recordan ós Purple máis barrocos.

Ó longo de todo o álbum sorprende como o grupo é capaz de alternar seccións leves que semellan estar próximas a desembocar nunha decadencia cara a vaguidade pero rematan por levantarse, poderosas, coa axuda de riffs gloriosamente compostos.

O son que inspira a Imperial Jade é o dunha consciencia que se abre, dunha adolescencia que florece

A toda postura estética que procure fundamentalmente a emulación de modelos do pasado pódenselle opoñer obxeccións evidentes, pero neste caso eu non podo facelo. Non se trata soamente de que Imperial Jade resista incómodas comparacións directas e individuais co espírito de calquera banda coa que se compare, nin que os seus membros amosen un enorme dominio dos seus instrumentos, senón que estou demasiado unido ó son que perseguen como para criticarlos por emulalo.

Mentres o mundo medraba ó meu redor,  a min inspirábame a mesma música que a eles. Co rock duro e progresivo dos setenta na miña cabeza unha copa truncou por primeira vez o meu estómago, abríronseme os horizontes amplios das capitales extranxeiras, os meus beizos topáronse por fin con outros beizos e suspiraron despois, libres, para asubiar se cadra algunha daquelas melodías gloriosas, para cuspir un sorriso contra as reixas dalgún muro. O son que inspira a Imperial Jade é, para min, o son libre dunha consciencia que se abre, dunha adolescencia que florece.

E tendo en conta a súa xuventude, teñen tempo de sobra para embarcarse en proxectos cos que traer ó terceiro milenio os sons desa década marabillosa. Mentres, poden seguir nos setenta, traballando sobre as bases sentadas neste álbum. Non hai nada malo en resolver a querella entre antigos e modernos a favor dos clásicos, se se fai ben.

Máis datos en https://www.youtube.com/watch?v=inZD33jCW40&list=PLtV4FpY1b1OhxQan5gPcMRXfyo8ICRaxC